ROZPIĘTOŚĆ TONALNA
 _________________________________________

Rozpiętość tonalna jest różnicą pomiędzy najjaśniejszym a najciemniejszym obszarem sceny. Aparat fotograficzny ma niestety ograniczone możliwości rejestrowania scen o dużej rozpiętości tonalnej i zanim naciśniemy spust migawki, należy się zastanowić, czy wszystkie obszary sceny zostaną prawidłowo zarejestrowane. Elementy światłoczułe CCD/CMOS, posiadają większe możliwości rejestracji obszarów niedoświetlonych niż prześwietlonych. Poza tym, bardzo jasne powierzchnie, bez widocznych szczegółów, powodują utratę czytelności takiej fotografii i mogą wprowadzać chaos. Tak więc, najlepiej jest dokonywać pomiaru ekspozycji, na podstawie najjaśniejszych miejsc sceny. Dokładnego pomiaru rozpiętości tonalnej możemy dokonać, przy pomocy światłomierza z punktowym pomiarem światła, lub światłomierza naszego aparatu ustawionego w trybie spot (o ile aparat posiada taki tryb pracy). Dokonując pomiaru w miejscu najjaśniejszym i najciemniejszym, możemy określić, czy cała scena zostanie prawidłowo zarejestrowana. Jeżeli rozpiętość jest zbyt duża, to należy spróbować zmniejszyć rozpiętość przy pomocy różnych, dostępnych środków. Klasycznym przykładem zbyt dużej rozpiętości tonalnej, jest fotografia krajobrazu, gdzie niebo jest bardzo jasnym obszarem, a ziemia zbyt ciemnym. Ustawiając poziom ekspozycji na podstawie nieba, otrzymamy mocno niedoświetloną ziemię, ustawiając ekspozycję na bazie ziemi, otrzymamy prześwietlone niebo. Uśredniając ekspozycję, otrzymamy niedoświetloną ziemię i prześwietlone niebo. Najlepszym wyjściem jest zastosowanie filtru polaryzacyjnego lub połówkowego neutralnie szarego bądź niebieskiego. Filtry takie spowodują zmniejszenie kontrastu i poprawną ekspozycję dla całej sceny. Możemy również poczekać na zmianę światła (poranne, popołudniowe, ...), która spowoduje zmniejszenie rozpiętości tonalnej. Wprowadzenie dodatkowego oświetlenia lub korekta światła zastanego (blendy, ekrany rozpraszające, zasłony) także poprawia światło na naszej scenie.